Пераломы ўнутранай часткі шчыкалаткі часта патрабуюць пасляаперацыйнай рэпазіцыі і ўнутранай фіксацыі альбо толькі шрубамі, альбо камбінацыяй пласцін і шруб.
Традыцыйна пералом часова фіксуюць штыфтам Кіршнера, а затым фіксуюць паўразьбовым губчастым нацяжным шрубам, які таксама можна спалучаць з нацяжным бандажом. Некаторыя навукоўцы выкарыстоўвалі паўразьбовыя шрубы для лячэння пераломаў медыяльнай часткі шчыкалаткі, і іх эфектыўнасць лепшая, чым у традыцыйных паўразьбовых губчастых нацяжных шруб. Аднак даўжыня паўразьбовых шруб складае 45 мм, і яны мацуюцца ў метафізе, таму большасць пацыентаў адчуваюць боль у медыяльнай частцы шчыкалаткі з-за выступання ўнутранай фіксацыі.
Доктар Барнс з аддзялення артапедычнай траўматалогіі ўніверсітэцкай бальніцы Сент-Луіса ў ЗША лічыць, што кампрэсійныя шрубы без галоўкі могуць шчыльна прылягаць да паверхні косткі пры ўнутраных пераломах шчыкалаткі, памяншаючы дыскамфорт ад выступаючай унутранай фіксацыі, і спрыяць гаенню пераломаў. У выніку доктар Барнс правёў даследаванне эфектыўнасці кампрэсійных шруб без галоўкі пры лячэнні ўнутраных пераломаў шчыкалаткі, якое нядаўна было апублікавана ў часопісе «Injury».
У даследаванне былі ўключаны 44 пацыенты (сярэдні ўзрост 45, 18-80 гадоў), якія прайшлі лячэнне ад унутраных пераломаў шчыкалаткі з выкарыстаннем кампрэсійных шруб без галоўкі ў бальніцы Універсітэта Сент-Луіса ў перыяд з 2005 па 2011 год. Пасля аперацыі пацыенты былі імабілізаваны з дапамогай шын, гіпсавых павязак або бандажоў, пакуль не з'явіліся доказы гаення пералому на візуалізацыі, перш чым яны маглі цалкам хадзіць з нагрузкай.
Большасць пераломаў адбылася ў выніку падзення ў становішчы стоячы, астатнія — у выніку аварый на матацыклах або заняткаў спортам і г.д. (табліца 1). У дваццаці трох з іх былі двайныя пераломы шчыкалаткі, у 14 — патройныя пераломы шчыкалаткі, а ў астатніх 7 — адзінкавыя пераломы шчыкалаткі (малюнак 1a). Падчас аперацыі 10 пацыентам быў праведзены метад лячэння пераломаў медыяльнай часткі шчыкалаткі з выкарыстаннем аднаго кампрэсійнага шрубы без галоўкі, а астатнім 34 пацыентам было ўсталявана дзве кампрэсійныя шрубы без галоўкі (малюнак 1b).
Табліца 1: Механізм траўмы
Малюнак 1a: Адзінкавы пералом шчыкалаткі; Малюнак 1b: Адзінкавы пералом шчыкалаткі, лячэнне якога праводзілася з дапамогай 2 кампрэсійных шруб без галоўкі.
Пры сярэднім перыядзе назірання 35 тыдняў (12-208 тыдняў) ва ўсіх пацыентаў былі атрыманы візуалізацыйныя пацверджанні гаення пералому. Ніводнаму пацыенту не спатрэбілася выдаленне шрубы з-за пратрузіі шрубы, і толькі аднаму пацыенту спатрэбілася выдаленне шрубы з-за перадперацыйнай інфекцыі MRSA ў ніжняй канечнасці і пасляаперацыйнага целюліту. Акрамя таго, 10 пацыентаў адчувалі лёгкі дыскамфорт пры пальпацыі ўнутранай паверхні шчыкалаткі.
Такім чынам, аўтары прыйшлі да высновы, што лячэнне ўнутраных пераломаў шчыкалаткі безгалоўкавымі кампрэсійнымі шрубамі прывяло да больш высокай хуткасці гаення пералому, лепшага аднаўлення функцыі шчыкалаткі і меншага пасляаперацыйнага болю.
Час публікацыі: 15 красавіка 2024 г.
